कसैलाई विश्वास नलाग्ला कि उदय र सुनिता दुवै अब यस दुनियाँमा रहेनन् र ती दुवै एकैसाथ हामीलाई छाडेर गए l

उनीहरु गत केही महिना देखि बराबर गान्तोक आइबस्थे आफ्ना पुश्तैनी सम्पतिको देखरेख गर्न तर जग्गा-जमिनको मामिला  एउटा निपट्याई सिद्धियो त अर्को टक्रक्क आई पुग्थ्यो l उदय सधैं यहाँ एक ठाउँ देखि अर्को ठाउँ कागज-पत्र बुझाउँदै-संगाल्दै आफ्नो हक स्थापितगरि समस्या समाधानमा जुटेका देखिन्थे l 

मेरी श्रीमती रञ्जनाको सिलगढी लायन्स नेत्रालयमा उपचारगराइ फर्किंदा हामी दुवै लाई स्याहार पुग्दैन भनी आफ्नी बहिनी अनिताको घरमा सबै सँगै बसौं भनि कर लगाएकी थिई l त्यसै महिना मार्चको अन्तमा सेवानिवृत्त हुनगइरहेका उदयलाई दार्जीलिङमा कहाँ एक्लै छाडेर यहाँ आई हामीलाई सेवा-सुश्रुसा गर्न मिल्छ, जीवनको यस अति महत्वपूर्ण अवस्थामा दुवै पति-पत्नी सँगै बस्नुपर्छ भन्दा "हामी कहाँ टाढा अनुभव गर्छौं र मोबाइलमा बराबर कुरा हुन्छ अनि केही फरक पर्दैन" हामीलाई जवाफ दिएका थिए उदयले l "दिदी भएर मात्र हो नत्र हामी मात्रद्वारा यस्तो सेवा माया गर्ने अवसर कहाँ सम्भव हुन्छ" कारण अनिता र बालकृष्ण दुवै आफ्नो गृह निर्माण यथाशिघ्र सिद्ध्याइ त्यहाँ सर्ने व्यस्ततामा थिए l त्यस बेला आफ्नी भाउजुलाई भनेकी थिइ, " गान्तोक धाउँदा-धाउँदा दिक्क लागिसक्यो तर के गर्नु एउटा झ्याउला सकिएको हुँदैन अर्को टुप्लुक्कै आइपर्छ र फेरि यहाँ आउँन कर लाग्छ l"  

विहानदेखि नै हामी दुईको ओछ्यानमा चिया बिस्कुटदेखि लिएर छिन छिनमा केही न केही तातो स्वादिलो परिकार तैयार गरेर दिनभरि नै सेवा-माया गर्नमा व्यस्त हुन्थी अनि हामीलाई के थाहा यो अवसर हामीलाई अन्तिम पनि हो भनेर ! कसैलाई नबिझाउने न कसै प्रति दुर्भावना राख्ने उनी दुवैको  स्वभावमा नै थिएन l अरुबाट आफूले भोग्न पारेको दुर्व्यवहारलाई आफ्नो पूर्वजन्मको कर्मको फल हो भनि आफैलाई सान्त्वना दिने सरल प्रकृतिका थिए lसुनिताले आफ्नी बहिनीलाई भनिबस्थी,  "हामीले मौका पाएको बेला सेवा-सत्कार गर्न तत्पर रहनु पर्छ र आफ्नो कामकुरा गरिराख्नुपर्छ समयमा नै - कसलाई के थाहा कुन बेला कागले चिङ्गनालाई टप्प टिपे झैं दैवले टिपिलाने हो हामीलाई !

सधैं आतुरीमा हुन्थे हाम्रा उदय र भर्खरै मात्रको हाम्रो ३ र ४ अप्रिलको भेटमा उनी आफ्नो व्यस्ततासँग कुम्रेक-रजेमा कटाइएका  काठ-पात हेरी बुझी साथै रम्फू बगरस्थित जमिनको निरीक्षणगरि साँझ बालकृष्णकासाथ घर आइपुगेका थिए l सो दिन रम्फूमा नै वन खण्ड अधिकारी भेट भएकाले डुगा जान नपरेको बताएका थिए. भोलि पल्ट उनी सरकारद्वारा रम्फू बगरस्थित जमिनको अधिग्रहणबारे स्थिति बुझी विन्ती-अनुरोध गर्न एकै दिनमा खानी तथा भू-गर्भ विभागगइ जमिनको सर्वेक्षणका लागि र त्यस पश्चात् भू-राजस्व विभाग, शहरी विकास र आवास विभाग अनि जिल्लाधीशसमेतलाई भेटी तीन वर्ष हुनलाग्दा पनि सो विषय बारे किन केही निर्णय हुन नसकेको जिज्ञासा राखेको कुरा घर फर्की मलाई सुनाएका थिए l कसलाई के थाहा हाम्रो यही भेट अन्तिम भेट हुनेछ भनेर !

रिनाकको  हाम्रो पुश्तैनी घर आफ्नो ससुराली भनेर होइन तर त्यसै पनि उनलाई खुबै मन पर्थ्यो र सेवानिवृत्ति उप्रान्त हामीसँगै त्यहाँ बसी यसको आवश्यक मरम्मती र देखरेख गर्ने उत्कण्ठ थाँतीमा रह्यो उनी दुई हामीलाई छाडेर अरुलाई भन्दा हाम्रो परिवारलाई अपूरणीय क्षति हुन गएको छ कारण उनी दुवै हाम्रो ठुलो टेवा र आड थिए l अब त हामीलाई हरेक दुई दिनमा फोनगरि कुशल क्षेम सोध्ने कोइ रहेनन् !

***

 
It is difficult for anyone to believe his ears that Sunita and Uday are no more and both have left us together!

They were coming to Gangtok as it had been usual for past several months to take care of their ancestral properties with issues never settled down and a new problem cropped up as soon as one was settled. Uday was seen running from  pillar to post furnishing documents and seeking solution to establish the rightful ownership.

It was so kind of Sunita to insist us to stay together at her sister Anita’s place so that both could take care of Ranjana convalescing after the eye surgery in the Siliguri Lion’s Netralaya in March. Otherwise, it was the retiring month for Uday whom I had said that they should be together in this important phase of life. Instead he said it would not make them any difference as both would keep in touch with each other over their mobile phones whenever they felt like. It was only because of Sunita, Anita could have this rare opportunity - for us too - otherwise not possible for her as both she and Balkrishna were busy completing fast constructing their new house where they were to shift around the same time while attending to their respective work as well. Sunita had then told Ranjana that she was tired of coming to Gangtok again and again but then some problem crops up and they are needed here again! Often she used to tell Anita that one should do all the good things possible well in time, otherwise, who knows when one is picked up like the chick lifted by the crow!

Sunita had gone to Darjeeling thereafter just the previous week as some new tenants were coming and they had to be there but both had to be here again to get their land surveyed. I had then admired Uday for his energy always running after and chasing files and in one single day that week he had covered Government offices right at the top of the capital hill, then the Secretariat and again the District Collectorate trying to understand why it was taking unusual delay in settling the matter even after three years their land at Rangpo was to be acquired.

So fond of our house at Rhenock that Uday once retired was to help us renovating staying there with us together.

It was not to be so and now none to call us every other day to enquire about.